.روز کارگر گرامی باد

درآستانهٔ روزکارگرنایب رئیس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران ایران نسبت به عواقب روی آوردن برخی بنگاه‌های بزرگ کشور به انعقاد قراردادهای ماهیانه، فصلی و سفیدامضا با نیروی کار هشدار داد. هم اکنون بیش از ۵۰ درصد کل قراردادهای همکاری بین کارگران و کارفرمایان با شرایط کارفرما و به اصطلاح سفید امضا می‌شود و با توجه به اینکه بیش از ۸۵ درصد کل بنگاه‌های کشور نیز خرد و کوچک است، گسترش این موضوع از اهمیت بالاتری برخوردار شده است.
اهمیت این موضوع تا آن حد است که، قطعاً موجب گسترش موج جدید بیکاری درسطح کشورخواهد شد؛ وهمچنان به دستور خامنه ای مسائل کش داده نمیشود وبخاطرمصلحت نظام وفعالیتهای هستهٔ آقایان وماجراجویهای یک عده ، باید با نماز شب به جنگ مشکلات اجتماعی ، سیاسی واقتصادی رفت.
درطول دولت احمدی نژاد هیچ آمار دقیقی از بیکاری ، تولید ،تورم و......ارائه نشده وروز به روز با توهمات آقایان روزها وآیندهٔ درخشانی برای مردم ترسیم می کنند. سعی دولت هم برای جلب رضایت طبقه کارگر ومتوسط با اجراع طرح هدفمند کردن یارانه ها نیز با شکست مواجه شد . به خصوص در اجراع فاض دوم که ، دولت دراقدامی بیسابقه دست به برداشت پول از با نک مرکزی بطورشبانه کرد که موجبات اعتراض شدید نمایندگان ولاریجانی شد.
تحریم‌های ناشی از مناقشه هسته‌ای و نیز اجرای هدفمندی یارانه‌ها که با مشکلات بزرگی برای واحدهای صنعتی و تولیدی همراه بود نیز زندگی طبقه کارگر ایران را بیش از پیش دستخوش نوسان و ناملایمات کرد. برگزاری روز کارگر می‌توانست محملی برای اعتراض به این وضعیت نابسامان باشد، اما دولت از جمله از بیم بروز و گسترده‌ شدن این اعتراضات چاره را در ایجاد محدودیت برای برگزاری روز کارگر یافته است.
به ویژه امسال در آستانه روز جهانی کارگر، خبر از سخت‌گیری‌های کم‌سابقه دولت علیه برگزاری روز کارگر می‌رسد. مسئولان وزارت کشور گفته‌اند به کارگران اجازه تجمع و راهپیمایی در خیابان‌های تهران را نخواهند داد. دولت به کارگران گفته اگر می‌خواهند راهپیمایی و تجمع کنند، بروند در بیابان‌های جنوب تهران و نزدیک بهشت زهرا، مراسم روز جهانی خود را برگزار کنند. کارگران این برخورد را توهین به خود تلقی کرده‌ و گفته‌اند از زمان آمدن احمدی‌نژاد به کاخ ریاست‌جمهوری، کارگران حق نداشته‌اند راهپیمایی و تجمعات روز جهانی کارگر را برگزار کنند و دست بالا، بهترین جایی که به آنها رسیده، تجمع و سخنرانی در بین خار و خس بیابان‌های جنوب تهران است.
آیا زمان آن نرسیده تا ائتلاف بزرگی بین طبقه کارگر ومتوسط وفعالین سیاسی برای براندازی وجنبش دمکراسی خواهی صورت گیرد ؛ تا در این راه سخت وطاقت فرسا کارگران زحمت کش نیزاز حق مسلم خود درلزوم تشکل‌یابی مستقل کارگران، تعیین سطح دستمزدی متناسب با رشد تورم، حفظ و شمول قانون کار به حوزه‌های وسیع‌تر کارگری، ایجاد زمینه‌های بهتر برای اشتغال زنان و مخالفت با خصوصی‌سازی‌های مدیریت‌نشده و اخراج‌های بی‌محابا، گسترش شبکه‌‌ی تامین اجتماعی برای کارگران برخورداروشریک شوند.؟